Ossian ligt weer op zijn vaste ligplaats in Nieuwpoort. Zestien weken na ons vertrek zijn we terug, na een prachtige reis en een grandiose ervaring. In die tijd hebben we 2350 mijl afgelegd, 74 dagen gevaren en ongeveer evenveel verschillende havens en ankerplaatsen bezocht, de grote meerderheid daarvan volledig nieuw voor mij. Tot mijn grote

Woensdagavond, halverwege wat de laatste week van de reis wordt. We liggen in Woolverstone Marina, vlakbij Pin Mill op de River Orwell. Een soort bedevaartsoord voor al wie zeilend de rivieren van de oostkust bezoekt. We hebben dan ook de bijna obligate wandeling gemaakt naar Pin Mill, waar het laagwater springtij was, en we de

Are you going to Scarborough Fair? Parsley, sage, rosemary and thyme, remember me to one who lives there, she once was a true love of mine… Voor velen van mijn leeftijd zullen bij deze woorden de stemmen van Paul Simon en Art Garfunkel horen. Zij hebben het liedje in de jaren zeventig over de hele

Het noordoosten van Engeland is een streek met verschillende gezichten: je hebt er kliffenkusten met af en toe een nederzetting, afgewisseld met riviermondingen waar de zware industrie overheerst(e). Na Amble heb ik een heerlijk zeiltochtje gehad langs de kliffen naar de monding van de Tyne. Stevig windje van over het land, dus vlakke zee en

Vanmorgen vroeg vertrokken van de ankerplek bij Holy Island, om over de ondiepte te komen voor het water te ver zou zakken en ons zou opsluiten. Een paar mijl verderop liggen de Farne Islands, een paar rotseilandjes met een grote vogelkolonie en een stevige zeehondenpopulatie. Daar ga ik opnieuw voor anker. Ik heb geen haast,

Vanmorgen afscheid genomen van Jan. Na een fijne periode samen was het voor hem dringend tijd om weer eens de handen uit de mouwen te steken: er wacht hem een flinke portie verbouwingswerk bij zijn zoon. De komende week vaar ik alleen verder. Ik schrijf dit stukje bij valavond voor anker bij Holy Island, met

We hebben de steven definitief zuid gewend. Wick is onze meest noordelijke haven geworden. Dat betekent dat er nog heel wat terrein te verkennen blijft, een goeie reden om hier nog eens terug te komen. (Alsof er aan de westkust niet genoeg overblijft dat we nog niet gezien hebben) Van Wick gaat het naar het

De Orkneys, die eilandengroep ten noorden van Schotland. Ik wou er zo graag naartoe, maar het weer wou maar niet meewerken. Niet via het westen en Cape Wrath, dan maar proberen via het Caledonisch Kanaal, de oostkust en Duncansby Head. Met een kakelverse bemanning. In Inverness was Silke aan boord gekomen, na een reis van