Vanmorgen afscheid genomen van Jan. Na een fijne periode samen was het voor hem dringend tijd om weer eens de handen uit de mouwen te steken: er wacht hem een flinke portie verbouwingswerk bij zijn zoon. De komende week vaar ik alleen verder.

Ik schrijf dit stukje bij valavond voor anker bij Holy Island, met op de achtergrond het gekrijs van eeuwig ruziemakende sternen en het gesnuif van de alomtegenwoordige zeehonden. Vandaag had ik maar een mijl of twintig te varen vanuit Eyemouth. Dat was trouwens het tweede afscheid: Eyemouth was de laatste Schotse haven van deze reis, voortaan vaar ik langs de Engelse kust.
Eyemouth is nog altijd een zeer actieve vissershaven, met boten die op elk uur van de dag binnen en buiten varen en een visgroothandel die bruist van de activiteit.

Er is nog maar een dikke tien jaar geleden een nieuw dok en een vismijn gebouwd. Maar toch voelen ze ook hier dat het niet de goede kant uitgaat met de visserij en doen ze hun best om meer jachten aan te trekken. Ze zouden dan ook best de haven wat verdiepen, want met dit springtij zitten de jachten bijna vier uur met hun kiel in de modder. We stonden toch ook een kleine dertig centimeter boven onze gewone waterlijn. Onze Nederlandse buurman zakte bovendien zo’n 15 graden scheef en zette behoorlijk wat spanning op onze lijnen.

Uiteindelijk was het allemaal geen probleem en zijzelf hebben er niets van gemerkt, want ze waren aan het slapen na een nachtje doorzeilen. Ze zijn op vier weken heen en terug naar de Schotse westkust aan het zeilen, en dus moeten ze lange tochten en veel mijlen maken. De vrouw zei daarover: ‘alle leuke dingen doen we op zee.’
Afscheid van de Schotten dus, die collectief de onderscheiding van vriendelijkste volk van Europa verdienen. Op een enkele (1) uitzondering na, heb ik alleen vriendelijke, spontaan behulpzame mensen ontmoet. Trainingen klantvriendelijkheid zijn hier weggegooid geld.

Voor Eyemouth kwamen we van Arbroath, opnieuw zo’n klein vissershaventje dat zich meer en meer toelegt op de jachten. Er is een dok met steigers achter een sluisdeur, die jammer genoeg alleen draait als het water hoog genoeg staat. Normaal gezien beginnen ze maar te werken om zeven uur, maar op onze vraag kon dat ook een uurtje vroeger, zodat we niet tot ‘s middags vast zouden zitten. Kostte wel 50 pond, te verdelen over twee Nederlanders en ons. Meteen ook een goede aanleiding om samen met de Nederlanders een glas te drinken.

Michiel was ik eerder al een paar keer tegengekomen, hij heeft ongeveer dezelfde reis gemaakt als ik, in dezelfde periode. Hij blijkt een collega te zijn bij de Volkskrant. Karel, de tweede Nederlander, vaart solo. Een bewonderenswaardige man: 74 jaar, en vaart nog maar een achttal jaar, altijd solo. Hij was onderweg naar Spitsbergen, maar had technische problemen gekregen en was daardoor gestopt op de Shetlands en ging nu terug richting Nederland. Ik vaar ook af en toe alleen, maar dat is toch van een heel ander kaliber.