We hebben de steven definitief zuid gewend. Wick is onze meest noordelijke haven geworden. Dat betekent dat er nog heel wat terrein te verkennen blijft, een goeie reden om hier nog eens terug te komen. (Alsof er aan de westkust niet genoeg overblijft dat we nog niet gezien hebben)
Van Wick gaat het naar het zuidoosten, dwars over de Moray Firth, de trechtervormige baai waar Inverness het puntje van de trechter vormt. Mooi weer, prachtig zicht, maar helaas geen zuchtje wind, dus de hele dag op motor.

We ronden Rattray Head, en zijn nu officieel niet meer aan de noordkust van Schotland. Onze bestemming is Peterhead, een grote vissers- en oliehaven, waar jachten volgens de pilots alleen maar getolereerd worden.
Als we in Peterhead aankomen, blijkt de jachthaven tot onze verrassing voor een stuk verzand te zijn, en kunnen we er nog niet binnen. We moeten een tweetal uur wachten in de vissershaven. Daar gaan we tegen een sleepboot liggen, en worden we eerst door de havenmeester in zijn controletoren uitgenodigd en krijgen we de hele uitleg over de haven.

Peterhead was vroeger de grootste vissershaven van Schotland, maar de visserij is sterk achteruit geboerd, de schuld van Europa, dat het begrip overbevissing uitgevonden heeft. Nochtans zit er vis genoeg in de zee, krijgen we te horen. Gelukkig heeft de olie in de Noordzee voor heel wat nieuw werk gezorgd. De supplyships varen voortdurend af en aan met materiaal voor de booreilanden. Er ligt ook een gigantische kabellegger te laden.
We krijgen ook de uitleg over de beperking van de jachthaven te horen. Er is in januari een zware storm uit het oosten geweest, waardoor er golven van wel 15 meter hoog de haven binnen rolden, en alles overspoelden. Die storm heeft veel zand verplaatst en de jachthaven is nog niet uitgebaggerd.
De vriendelijke havenmeester geeft ons ook de tip om eens te gaan kijken in de vismijn, die de grootste van Europa blijkt te zijn. Gewoon gigantisch, minstens drie, waarschijnlijk vier keer zo groot als die van Zeebrugge. Er zijn meer dan dertig laadpoorten voor vrachtwagens naast elkaar. Er staan flink wat bakken vis, maar ze vallen niet op in de grote ruimte.

Nog meer verloren in de ruimte staan twee wetenschappers de maat van vissen op te meten, om daaruit de stand van het visbestand af te leiden. Volgens hen hebben de vangstbeperkingen wel wat effect, maar nog niet genoeg. Als je met de mensen van de vismijn praat, krijg je te horen dat er in jaren niet zoveel vis gezeten heeft, dat de vissers na een sleep vaak al hun hele quota hebben bovengehaald, en dat ze ongelooflijk veel vis dood terug in zee moeten gooien. Vissers en wetenschappers, ze praten ogenschijnlijk over hetzelfde, maar het zal nog lang duren voor ze op dezelfde golflengte zitten.
Als we uit de vismijn komen, worden we uitgenodigd aan boord van de loodsboot. Het lijkt wel alsof iedereen hier zijn best doet om ons te entertainen, maar ze zijn gewoon echt zo. Ik ken geen vriendelijker en opener mensen dan de Schotten, of het zouden de Ieren moeten zijn. In vergelijking daarmee zijn wij Vlamingen toch maar een gesloten en nors volkje. Een Schot moet in Vlaanderen de schok van zijn leven krijgen van de bejegening die hij krijgt.
Als we in de jachthaven komen, blijken daar een aantal Nederlandse boten te liggen, die allemaal net als wij naar het zuiden gaan. Die zullen we de volgende dagen nog wel tegenkomen.
Na Peterhead gaan we naar Stonehaven, even ten zuiden van Aberdeen. Eerst op de motor, dan heerlijk zeilend met zonnig weer en een vlakke zee.

Stonehaven luidt weer een nieuwe fase in voor mij: vanaf nu kom ik weer op bekend terrein. Sinds Land’s End was alles nieuw voor mij, maar meer dan 25 jaar geleden zijn we al eens tot Stonehaven gevaren. En als we hier binnenvaren, herken ik het weer volledig.

In meer dan 25 jaar is hier blijkbaar nog niet zo veel veranderd. Het brengt fijne herinneringen naar boven aan onze eerste zeilreizen met Eddy. Drie weken lang uitsluitend blikvoer, maar wel stevig doorzeilen, en we hebben daar wel de basis gelegd voor alles wat erop gevolgd is, en dus ook voor deze reis.

We gaan naast een Nederlander liggen die ik al vaker ben tegengekomen: in Oban, in Tobermory, Mallaig, Wizzard Pool. Hij is wel op de Orkneys geraakt, maar we zijn het er absoluut over eens dat er niets boven de Hebriden gaat, en dat we er absoluut nog eens naartoe gaan.