De deur van de zeesluis van Corpach draait dicht, de wateren van de Schotse westkust zijn achter ons afgesloten. We beginnen aan de oversteek van Schotland via het Caledonisch Kanaal, het wonderlijke bouwwerk dat van The Great Glen een echte verbinding tussen de Noordzee en de Atlantische Oceaan maakt. The Great Glen, die merkwaardige geologische breuklijn dwars door de Highlands, met van zuidwest naar noordoost achtereenvolgens in een rechte lijn het sealoch Linhhe, Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en de Moray Firth. We liggen hier nu net achter de sluis, met direct zicht op Ben Nevis, de hoogste berg van Groot-Brittannie, 1344 meter hoog. Een kale reus, die om de vijf minuten enn ander gezicht toont.

Voor we hier aankwamen, zijn we al de hele dag The Great Glen ingevaren. Tussen de bergen in Loch Linnhe op, een lang smal loch, dat toch meer dan 100 meter diep is. De wind was zowat de hele tijd pal op kop, maar af en toe, als er een vallei dwars op het loch stond, draaide de wind tot 135 graden en wakkerde hij behoorlijk aan. Moeilijk varen, maar dat was te verwachten, met dit soort landschap.

Het landschap is zo overweldigend, en het lijkt ongerept, maar dat klopt niet helemaal. Onderweg varen we voorbij een reusachtige steengroeve, waar graniet wordt ontgonnen. Er is blijkbaar een vergunning afgeleverd om op termijn de hele berg af te graven. Het is een vloek in deze omgeving.

En toch, zo ver van de open zee, blijven de bruinvissen ons gezelschap houden.

We hebben overnacht in Loch Spelve, een eenzaam en verlaten loch op de zuidkust van Mull. Je komt er in via een smalle ingang, met een geultje van nauwelijks 100 meter breed, en dan opent het loch zich in twee takken waarvan de langste nog zeker twee zeemijl is. Rond het Loch liggen er bergen tot 600 meter hoog. De enige menselijke activiteit die er te zien is, zijn mosselkwekerijen: lange rijen boeien waaronder touwen hangen waaraan mosselen groeien.

We vinden een vrije meerboei vlakbij de basis van zo’n mosselboer. ‘s Avonds komt de mosselboer met zijn oogst van de dag naar een primitief steigertje, hij laadt grote pakken mosselen af en die gaan rechtstreeks in een wachtende koelwagen, die net op tijd vertrekt om de laatste ferry van Mull naar het vasteland te halen. In de loods van de mosselboer staat een koelbox met verpakte mosselen en een bordje erbij: als er niemand is, mag je jezelf bedienen, en het geld in een bokaaltje achterlaten. De Honesty Box, het beproefdfe Schotse systeem dat een beroep doet op de eerlijkheid van de voorbijganger, en dat nog werkt ook. Ik wil wel eens zien of dat bij ons ook zou werken?

Loch Spelve is leuk, maar het wordt helemaal bijzonder als je bedenkt dat het ongeveer dertig graden is. Voor het eerst op deze reis ga ik voor de mast op het dek zitten: in de schaduw en in het lichte briesje, om wat afkoeling te vinden. Zelfs Joke begint het warm te hebben.

En toch is Loch Spelve nog minder desolaat dan onze ligplaats van zondagavond: Bull Hole, vlakbij het eiland Iona.

Daar lagen we tussen rotseilandjes en het eiland Mull, met welgeteld 1 huis in zicht, en als enig gezelschap twee vissersbootjes aan hun mooring, en de ferry naar Iona, die daar ‘s nachts tegen een steigertje komt liggen. Beschut tegen de elementen en totaal afgezonderd.

Iona is op zich nochtans wel een trekpleister: in 563 is St Columba hier aangekomen vanuit Ierland en van hieruit heeft hij het christendom verspreid op de Britse eilanden. Nu nog komen er flink wat pelgrims naar de kathedraal op het eiland.

Overigens hadden die vroege christenen een voorliefde voor de woeste eilanden aan de Schotse westkust. Op zowat elke rots in het water heeft er wel eens een tijd een kluizenaar gezeten. Begrijpelijk eigenlijk, want zelfs nu nog vind je in Europa weinig plekken waar je zo het gevoel krijgt dat Tru het ‘Falklandgevoel’ genoemd heeft, het gevoel ver weg van de beschaafde wereld te zijn, geconfronteerd/in contact met de ongetemde natuur.

Eerder op de dag zijn we langs nog zo’n plek gevaren: Staffa, met zijn basaltkolommen en zijn grotten die op kathedralen lijken. Voor Joke en Jan een eerste kennismaking, voor mij de tweede keer, het blijft even indrukwekkend.
Sinds Joke en Jan vrijdag aan boord gekomen zijn, laat de Schotse zomer zich van zijn beste kant zien: zonnig, warm tot zeer warm, jammer genoeg geen fantastisch zicht en weinig, wisselvallige wind. We zeilen als het kan, en dan is het heerlijk, en we motoren als het niet anders kan, en dan nog blijft het zeer aangenaam. Niet het gewone weer, bezweren de inboorlingen ons, dus we genieten ervan zolang het kan.

De weerberichten hebben het over onweer voor de volgende dagen. En dat net nu we over Loch Ness moeten. Als dat maar goed afloopt…

Het weer past in elk geval perfect bij het schouwspel dat we in Tobermory gehad hebben. Net buiten het prachtige haventje lagen er immers twee grote cruiseschepen voor anker. Met motorbootjes bracht de bemanning de passagiers aan wal, zodat ze even konden rondkijken hoe de inboorlingen hier leven, een souvenir kopen en dan gauw weer aan boord, en vooral niet vergeten voor je de wal verlaat je handen te ontsmetten bij de speciaal voor de gelegenheid geplaatste dispenser.

Om het Caraibengevoel nog wat te versterken, liggen er aan de steigers ook een vijftiental Nederlandse zeiljachten en één Belgische motorboot, die in groep en onder begeleiding in twee maanden rond Groot-Brittannië varen. Ze doen het gelukkig in de andere richting dan ik, zodat het bij deze ene, toevallige ontmoeting blijft. Ik blijf het moeilijk hebben met het concept: je wil iets speciaals doen, maar dan wel onder begeleiding en in groep, met een groepsleider die de navigatie en de formaliteiten voorbereidt. Ach, ik zal gewoon geen groepsmens zijn, zeker?