Tobermory, voor het eerst sinds lang nog eens een redelijke wifi-verbinding, en dus de kans om wat meer te vertellen over de afgelopen weken.
Tru is twee weken geleden aangekomen in Mallaig, midden in een lange periode van slecht weer. We zijn eerst een dag blijven liggen en gaan wandelen in de regen. Prachtige, maar desolate natuur.
Dan hebben we gebruik gemaakt van een wat betere dag om een eindje op te schuiven naar Kyleakin. We zijn door de Sound of Sleat gevaren, het smalle vaarwater dat het zuiden van Skye van het Schotse vasteland scheidt, door Kylerhea, waar het maar 500 meter breed is en behoorlijk hard stroomt. Qua decor kan het al tellen, rechts de bergen rond Loch Nevis en Loch Hourn, links de heuvels van het schiereiland Sleat, met op de achtergrond een zeldzaam goed zicht op de Cuillin, de bergketen van Skye.

In Kyleakin aan de steiger en een wandeling gemaakt, een heuvel op met prachtig zicht op Skye, de Inner Sound en de bergen van Torridon.
Voor de volgende dagen wordt er windkracht acht aangekondigd, en dus is de vraag wat we gaan doen, blijven liggen aan de steiger in Kyleakin, of toch doorgaan naar Portree, de hoofdstad van Skye. We kiezen voor Portree, omdat we daar meer winkels hebben en dus behoorlijk voorraad kunnen inslaan.
Op dinsdag naar Portree, het is een zeer ruime koers, dus dat moet wel lukken. Onze buren aan de steiger blijven liggen, ze zijn niet zo gek op Portree met dat soort weer. Wij gaan, met alleen een half ingerolde genua, en dat schiet zeer goed op.

Tot we tussen twee eilanden door moeten draaien en scherp aan de wind moeten. De wind wakkert tussen de eilanden ook aan tot meer dan veertig knopen. We hebben dan maar even de motor bijgezet, tot we weer ruimer kunnen gaan varen. Wel prachtig, tussen Skye en het eiland Raasay door, en dan ontdekken we de ingang van Portree tussen twee hoge kapen in. In Portree kun je niet aan de steiger, maar moet je aan een boei, en dank zij de windrichting, liggen we behoorlijk te dansen achter onze boei.

Woensdag zoals gepland voorraden inslaan, ook bij de lekkere bakker die ik daar nog meer dan dertig jaar geleden ontdekt had. Daarna een wandeling naar de top van de noordelijke kaap bij de ingang, land dat toebehoort aan de clan McNicholl (ofte Nicholson) en door hen onderhouden wordt, blijkbaar vooral dankzij het geld van de Amerikaanse nazaten. Prachtige vergezichten, maar die heb je hier eigenlijk overal.

Voor donderdag wordt er opnieuw windkracht acht aangekondigd, dus blijven we maar liggen en dat mag je letterlijk nemen. De boot gaat zo tekeer aan zijn meerboei dat we het niet verstandig vinden om met de bijboot naar de kant te gaan, en dus de hele dag aan boord vastzitten. Geen vergezichten vandaag, de regen ontneemt ons soms zelfs het zicht op de pier van Portree.

Vrijdag is de voorspelling afgezwakt naar vijf tot zeven, zaterdag wel weer acht. Dus varen we op vrijdag naar Loch Torridon op het Schotse mainland, omdat we daar meer beschutting hopen te vinden. Even wat zon tussen de wolken door en het ziet er al meteen weer prachtig uit. We varen tussen Skye en Raasay door naar het noorden, en steken dan de Inner Sound over naar het mainland.

Torridon is zeer bergachtig en het loch invaren is dus een voortdurende ontdekking van nieuwe vergezichten en doorkijkjes. Onderweg zien we bruinvissen. Met meer dan dertig knopen wind, maar vlak water loopt de boot alleen op een ingerolde genua al tot bijna acht knopen aan de wind, echt genieten!

Volgens de pilotbooks zouden er goed beschutte moorings en zelfs een steigertje moeten zijn, en die vinden we ook. Het steigertje is te ondiep, en ook niet zo beschut, dus gaan we aan de overkant van het loch aan een mooring liggen. De hele nacht waait het stevig door, maar we liggen goed beschut, dus rustig. De volgende ochtend moeten we wel naar een kleinere mooring verhuizen, want de eigenaar wil zelf aan zijn mooring, hij lag aan het steigertje maar het was daar inderdaad niet beschut. Het is de hele dag blijven doorwaaien tot acht beaufort, en dus zaten we opnieuw vast op de boot. Maar dat heeft ons wel de gelegenheid gegeven de zeehonden van nabij te observeren. op minder dan honderd meter van onze mooring blijken namelijk wat rotsen boven water te komen, die de vaste rustplek van een zestal zeehonden zijn.

Eerst zien we ze rondzwemmen en capriolen uithalen in het water, daarna hijsen ze zich op de rotsen, en liggen ze te rusten. er zitten ook een moeder met zogend jong bij. We kijken onze ogen uit. Tere afwisseling passeren er nog een paar bruinvissen.
Gelukkig is de wind tegen de avond gaan liggen en kunnen we wel eens gaan wandelen in het gehuchtje waar we al de hele dag naar hadden zitten kijken. Shieldaig is welgeteld een straat, met een dertigtal huizen, waaronder een hotel en een paar B&B’s.

We belanden in de bar van het hotel, waar die avond een folkband komt spelen: North Sea Gas, drie vijftigers uit de omgeving van Aberdeen, die nog behoorlijk goed zijn ook. Toen ze begonnen, was er maar een tiental man in de bar, maar al snel zat het er behoorlijk vol.

We geraken aan de praat met een groepje zeer sportief uitziende jongelui, en ze blijken die dag daar in de omgeving een volle triathlon afgewerkt te hebben. Een meisje van de groep, doet ons helemaal aan Silke denken. ze blijkt een Duitse van 29, ze heeft de triathlon gewonnen. Met de muziek en de triatleten nog een schitterend einde aan weer een stormachtige dag.

Op zondag ziet het weer er al een heel stuk beter uit, de invloed van het hogedrukgebied dat al een paar dagen mooi en warm zomerweer over het zuiden van GB en het continent brengt, strekt zich eindelijk tot bij ons uit. De zeehonden komen meteen al zonnen terwijl wij nog aan het ontbijt in de kuip zitten.

Met het mooie weer gaan we naar Gairloch, het volgende loch naar het noorden. We hopen daar nog eens aan een steiger te kunnen liggen, en vooral, nog eens aan een stopcontact te kunnen aansluiten, om de batterijen na een week nog eens volledig te kunnen opladen. Dat lukt ook, Gairloch is een piepklein vissershaventje, volkomen verborgen en dus ook beschut, met een steigertje waar twee modale jachten achter elkaar kunnen liggen, en stopcontacten!

Na een tijdje komt er een boot langszij liggen, met een solozeiler, die ook aan een tocht rond Groot-Brittannië bezig is. Robin is tegelijk ook naar de radio aan het luisteren, want de finale van Wimbledon is bezig, en we horen Andy Murray zijn winnende bal slaan. Voor het eerst in 70 jaar, sinds Fred Perry, wint nog eens een Brit Wimbledon, een Schot dan nog wel. We vieren het samen met Robin met een glaasje schuimwijn als aperitief.

In Gairloch kunnen we ook nog eens een douche nemen, in het vrij primitieve gebouwtje van de plaatselijke zeilclub, maar het doet toch deugd, na zowat een week.
De volgende dagen wordt rustig en voor deze streek zomers hogedrukweer aangekondigd, dus gaan we naar de Outer Hebrides, met nog een tussenstop op de westkust van Skye, in Dunvegan. Van Gairloch varen we dus pal west, om de noordpunt van Skye, een van de meest desolate en ruwe plekken die we al gezien hebben.

Bij het binnenvaren van loch Dunvegan passeren we het gehucht Borreraig. Daar staat een Cairn, een stenen gedenkteken voor de familie McCrimmon, generaties lang doedelzakspelers van de chieftains McLeod, en de grondleggers van de piobrochead, een zeer aparte stijl van doedelzakmuziek. Bij deze cairn hebben we de as van Hugo, mijn oudste broer verstrooid, het was dus een zeer apart moment om hier met de boot nog eens te passeren.

Op dinsdag wilden we weer uitvaren na ontbijt in de zon in de kuip, toen er een lage wolk de hele omgeving bedekte, en het zicht reduceerde tot een paar honderd meter. Ook dat hoort hier bij hoge druk. Omdat we niet wisten hoe ver de mist zich uitstrekte en hoe lang hij zou aanhouden, zijn we maar teruggekeerd naar onze mooring.

Het uitgelezen moment om een bezoek te brengen aan Dunvegan Castle, al sinds 1200 onafgebroken bewoond als hoofdkwartier van de clan McLeod, het oudste permanent bewoonde kasteel in Groot-Brittannië.

Een mooi kasteel, met interessante historische uitleg en de meest kostbare bezitting van de clan: de beruchte Fairy Flag, die de chieftain altijd de overwinning heeft gebracht in de strijd. In de tweede helft van de twintigste eeuw heeft de toenmalige chieftain, Dame Flora McLeod, ingezien dat als de clan wou overleven, ze dringend een beroep moest doen op de afstammelingen die in het buitenland woonden. In de VS, Canada, Australie, Nieuw-Zeeland, overal waar McLeods naartoe geëmigreerd zijn, werden clan-afdelingen opgericht, om de interesse in de herkomst levendig te houden en de fondsen te doen binnenstromen. Nu overleven zowat alle Schotse clan-organisaties op de interesse en het geld van de Schotten in de emigratie. Geschiedenis, roots, romantiek en geld, een geweldige combinatie. Niettemin geeft het je toch weer een idee van de turbulente geschiedenis van Schotland, van de overheersing van de Noormannen, via de onderwerping aan de Engelse kroon en de opstanden daartegen, naar de clearances, het verdrijven van de pachters uit hun nederzettingen omdat de grootgrondbezitters meer hoopten te verdienen aan schapenkweek, de massale emigratie die daarop volgde, via de grootscheepse haringvisserij en het verdwijnen van de haring, tot de instroom van Engelse gepensioneerden en zoekers van eenzaamheid in de twee laatste decennia van de twintigste eeuw.

Hier moeten we ook een moeilijke knoop doorhakken: doorgaan naar het noorden of niet. De weersinformatie die we hebben, geeft nog tot het einde van de week rustig hogedrukweer. Daarna komt er een breuk, met nieuwe depressies en fronten over het noorden van Schotland, en beter weer wat verder naar het zuiden. Ik heb na de voorbije twee weken met behoorlijk slecht weer geen zin om in het noorden voorbij Cape Wrath opnieuw een paar dagen vast te zitten met slecht weer. De mogelijkheden zijn daar zeer beperkt, het vaarwater moeilijk met zeer sterke stromingen en hoge oceaangolven. En dus valt de beslissing: ik schrap de tocht rond de noordpunt van Schotland en ga door het Caledonisch Kanaal naar de oostkust. Daardoor hebben we nog een paar dagen de tijd om naar de Outer Hebrides te gaan, en dan langzaam af te zakken naar Oban, waar Tru weer van boord gaat.