Gisteren is Tru in Mallaig aangekomen, na een lange reis met vliegtuig en bus. Doodmoe van het vele werk en de lange dag, maar blij dat ze er is en enthousiast van al het moois dat ze onderweg vanuit de bus heeft gezien. Na twee maanden apart is het goed weer samen te zijn.
Helaas is hier voorlopig zo goed als niets te zien, want de wolken hangen 50 meter boven het water en je kunt niet onderscheiden waar het water van de zee overgaat in het water in de lucht of vice-versa. Bovendien waait het flink, er is 5 tot 7, af en toe 8 voorspeld. Vandaag varen we dus niet, morgen hopelijk wel als de wind wat gaat liggen en het zicht wat beter is.
Als alternatief zijn we hier in de omgeving gaan wandelen en dat was, ondanks de regen, ook zeer de moeite waard. Meteen buiten het dorp ben je hier in de wildernis. We hebben een pad gevolgd tot we enkele kilometer buiten Mallaig voor een hek stonden. In een verder totaal verlaten glen stond er nog een huis vlakbij een baaitje. The middle of nowhere, tenminste, zo voelde het aan. De laatste anderhalve kilometer ging over een rotspad waar je zelfs met een landrover moeite zou hebben. En toch, het huis was bewoond en zag er goed onderhouden uit. Er liepen wat schapen rond en een paar honden. Ik had het huis ook al gezien toen ik hier voorbij voer en ik heb er toen al een foto van gemaakt omdat het er zo geïsoleerd uitzag. Stel je voor hoe het hier moet zijn in de winter, als het om vier uur donker wordt en je over dat rotspad over de heuvel moet als je een andere levende ziel wil zien…