ùHoe moet ik hieraan beginnen? Er is zo veel te melden, zo veel nieuwe dingen gezien, zoveel indrukken opgedaan. Het is ook het relaas van een vijftal dagen, want we verlaten zo stilaan de bewoonde wereld met zijn alomtegenwoordige  dekking voor gsm en internet. Internet is voortaan weer een luxe, iets dat je even geniet als je een pub binnen stapt.

Na de ankerbaai Puilladobhran zijn we naar Oban gegaan. Daar hebben we voor het laatst in waarschijnlijk vele weken in een echte marina gelegen, nu ja marina, twee steigers en een vrij primitief gebouwtje en een echte jachtwerf. Voor de stad moet je een veerbootje nemen, want de jachthaven is op een eiland gelegen.

Oban zelf is helemaal rond zijn haven gebouwd, de echte draaischijf met de veerboten van Cal-Mac die de eilanden met de buitenwereld verbinden. Vaart de ferry niet, dan is zo’n eiland helemaal geisoleerd, de dienstregeling van de ferry regelt meteen het leven op het hele eiland. De ferry geeft aansluiting op de trein naar Glasgow, de verre buitenwereld.  Oban loopt overdag dan ook behoorlijk druk met toeristen. Interessepunt voor ons: er is een flinke supermarkt waar we weer onze voorraden kunnen aanvullen.

En dan the sea road to the isles, naar Tobermory op Mull. Mooi zonnig weer, prachtig zicht, helaas niet genoeg wind om goed te zeilen. Maar dat gaan we ons niet aantrekken, want we hebben het te druk met kijken. Rondom ons ontvouwt zich een schitterend decor: van de bergen op het Schotse vasteland aan de ene kant, in de meest verscheiden schakeringen blauw, tot de bergen op het eiland Mull aan de andere kant, daartussen wat vuurtorens, een kasteel op een landpunt vanwaar je twee zee-engtes beheerst, je blijft gewoon rondkijken en nieuwe prachtige zichten ontdekken.

En dan kom je aan in Tobermory, wereldberoemd bij zeilers en Schotlandliefhebbers om zijn veelkleurige gevels van de huizen aan de kade, en het ziet er in het echt net zo mooi uit als op de foto.

We zitten er bij het aperitief en de maaltijd in de kuip naar te kijken en zuigen het allemaal in ons op. Achteraf nog een drankje in het Mishnish hotel, ook al zo’n klassieker, en ook nog in de tweede pub van het stadje, waar een live-band speelt en de jonge vrouwen van het eiland een hen’s party houden, gekleed in de meest bizarre jurkjes.

Op zondag houdt het mooie, rustige weer aan, en we maken er gebruik van om naar Staffa te gaan kijken, een eilandje voor de westkust van Mull, met de meest wonderlijke basalt-formaties. De klippen langs de kant van de oceaan zijn tientallen meter hoog en als het ware ondersteund door duizenden zeshoekige basalt-pilaren. Bovendien zijn er drie reusachtige grotten uitgesleten, die met de basalt-pilaren erbij net een gotische kathedraal lijken. Wonderlijk, ongelooflijk indrukwekkend, je wordt er stil van.  Jammer genoeg kunnen we er niet ankeren, en loopt er nog net te veel deining om met de bijboot aan land te gaan. Het blijft dus bij kijken vanop een honderdtal meter.

Dank zij het rustige weer kunnen we wel in de buurt gaan ankeren: Gometra Harbour, een baaitje tussen twee kleine eilandjes. We liggen er met nog een andere boot, en het enige teken van beschaving dat er te zien is, is een klein huisje waar rook uit de schoorsteen kringelt, verder niets.

Niets, tenzij overweldigende natuur. Rondom rond heuvels van een paar honderd meter hoog, op de achtergrond de bergen van Mull, Staffa met zijn grotten. En bij ons in de baai een zeeotter die rustig zijn avondmaal bij elkaar vist.

Zeer zeldzaam, die zeeotters, maar wel hier op een paar tientallen meters in het water en op het strand.

En dan verschijnen op de helling achter het strand een paar rustig grazende herten, grote majestueuze dieren. Bruno en Peter roeien met de bijboot naar de wal, en zien nog meer herten, en een kudde paarden, en natuurlijk schapen. Stiller dan de nacht hier was, krijg je het niet meer.  ‘s Ochtends is de otter weer aan het jagen, we fotograferen hem terwijl hij verscheidene vissen vangt. Daarna gaan Peter en ik nog eens aan wal en volgen we een hertenpad de heuvel op. Plotseling komen we over een kammetje en op een rotspunt zo’n tweehonderd meter verder zit een arend: een Golden Eagle of steenarend. Hij had ons blijkbaar niet horen komen. Op het moment dat hij ons in de gaten krijgt, spreidt hij zijn vleugels en laat zich van de rots wegglijden.

Op 24 uur tijd hebben we zoveel prachtigs gezien dat het moeilijk te geloven is, en dan zwijgen we nog over zeehonden, bruinvissen, jan van genten en dergelijke intussen vaste gezellen. Bruno’s ene overblijvende hoop, een walvis, die houden we nog tegoed.

Dan gaat het terug naar Tobermory, waar we afscheid nemen van Bruno. Hij neemt achtereenvolgens een bus, een ferry, een trein en een vliegtuig om morgen een vergadering in Londen te halen.

Peter en ik houden een rustige dag: we zeilen het prachtige Loch Sunart in, dat dik 15 zeemijl het land in slingert, tussen heuvels en bossen door, met hier en daar een huis aan de kant. We ankeren uiteindelijk in een volkomen beschut baaitje, Loch na Droma Buidhe of Drumbuie, waar helemaal niets meer te zien is van de beschaving, geen huis, geen lichtje. Wel present daarentegen, want het waait niet, zijn de midges, die minuscule maar meedogenloos stekende minimuggetjes.