I wish I were in Carrickfergus, het is een van die heerlijke droeve Ierse ballads, zo eentje die Ieren met wat heimwee steevast beginnen te zingen. Luister maar eens naar de versie van Van Morisson en de Chieftains…

Voor mij is het alvast uitgekomen, sinds vanmorgen ben ik in Carrickfergus, in Belfast Lough. Een korte maar toch nog leuk gezeilde overtocht van Bangor. Freek is hier van boord gegaan, hij moet het vliegtuig terug nemen, er wachten drie meisjes op hem 😉

Gisteren zijn we Strangford Lough uitgevaren tegen de vloedstroom in en dat heeft een tijdje geduurd. In the Narrows zijn er ogenblikken geweest dat we over de grond nauwelijks nog vooruit kwamen, dat wil zeggen dat de stroming er meer dan zes knopen bedroeg! Er was geen wind, geen golven, en toch leken we in een borrelende heksenketel te varen: water dat ons in alle richtingen duwde, dat leek op te wellen uit de diepte, kleine fonteinen die plotseling uit het niets ontstonden, staande brekende golven, enfin, je kunt je voorstellen hoe erg het is als daar wat wind en golven bij komen. De Alderney Race in zakformaat, voor wie daar al eens gepasseerd is.

Verder het hele eind op motor gevaren wegens geen wind. Tot de motor plotseling stopte, blijkbaar lucht in de leidingen. Andere filter geschakeld, leidingen ontlucht en na een paar minuten draaide de motor weer als een naaimachientje. Achteraf in de haven nog de filter vervangen en nog eens helemaal ontlucht, dat zou weer helemaal in orde moeten zijn. Wel een geluk dat de motor niet gestopt is in the Narrows, dat zou minder leuk geweest zijn.

Bangor ziet er vanop zee heel aantrekkelijk uit, met mooie grote huizen en een park naast de haven. Van dichtbij blijkt het eerder wat vergane glorie, en achter de eerste rij huizen is het al veel minder, maar het heeft wel iets. Fijne avond op een terras in de zon, je zou denken dat het zomer wordt!