Falmouth For Orders: dat is wat de zeilschepen die uit de hele wereld naar Engeland voeren als bevel kregen. Falmouth was de eerste Engelse haven die ze aanliepen, en hier moesten ze op het bericht met hun definitieve bestemming wachten. Hun lading kon terwijl ze onderweg waren al verscheidene keren doorverkocht zijn. Vaak lagen hier tientallen schepen voor anker. Ook vandaag   nog liggen hier schepen voor anker te wachten op een nieuwe opdracht.

Ik lig hier niet op orders te wachten, maar op mijn nieuwe bemanning. Morgen komt Jan Van Speybroeck aan.

Sinds Bart vrijdag in Dartmouth van boord is gegaan, heb ik alleen gevaren. Gevaarlijk is dat niet, je moet alleen goed over alles nadenken, je maneuvers systematisch en rustig aanpakken en natuurlijk nog beter op je veiligheid letten. Voor mij betekent dat altijd zwemvest aan, en veel eerder de lifeline gebruiken, zodat ik aan boord blijf. De zeilmaneuvers vallen best mee, aanleggen en wegvaren zijn het delicaatst.

Zaterdag voor het krieken van de dag weg uit Dartmouth, om de stroming mee te hebben bij Start Point. Dat heeft als groot voordeel dat je de zon ziet opkomen op zee, en dat blijft toch altijd weer een magisch moment.

 

 

 

 

 

 

Veel wind is er eerst niet, maar die komt later wel op. Dus eerst afwisselend op motor en op zeil, later maakt de wind er een gedacht van en wakkert hij aan, pal tegen, of wat had je gedacht. Maar niet erg, want de zon schijnt, de wind komt van over land, dus de zee is vlak en de boot loopt dat het een lieve lust is. Veel te leuk om de autopiloot te laten sturen, dus sta ik zelf met een brede grijns achter het stuurwiel te genieten. (neen, daar zijn geen foto’s van)  Zo mag zeilen altijd zijn.

Fowey doemt eigenlijk te vroeg op, ik heb echt spijt dat ik de haven in moet, maar niet lang, want Fowey is zo’n ongelooflijk mooi Cornish havenstadje.

 

 

Ik leg er zonder veel drama aan, naast een groot oud houten zeilschip waar de schipper aan een groot restauratieproject bezig is.

 

Zondag naar Falmouth, eerst weer nauwelijks wind, maar na een uurtje komt de noordwest vier van het weerbericht er toch door en weer gaat Ossian er als een speer vandoor. We halen zienderogen een boot in die ver voor lag, tot de bemanning daar merkt dat ze ingehaald worden en begint te trimmen. Volgt een informele race van een paar mijlen tot de vuurtoren van St Anthony Head, de ingang van het estuarium van de Fal. Niet dat ik zo competitief ben, maar twee zeilboten die dezelfde richting uitgaan, dat levert toch altijd vergelijkingen op.

 

 

Nu dus nog een dagje voor Jan er is, tijd voor het huishouden: om de boot schoon te maken, de was te doen, voorraden aan te vullen…