Ha, eindelijk wat opgeschoten in de goede richting.

Gisteren de staart van de depressie laten voorbijtrekken, nog maar zelden de luchtdruk zo snel zo diep zien zakken en daarna zo snel weer zien stijgen. Geen wonder dat het ‘s nachts zo gewaaid heeft, de boot heeft nogal aan zijn landvasten liggen trekken. Toch nog altijd 25 knopen pal tegen, maar tenminste al droog en zonniger weer. Langs de prachtige Jurassic Coast van Devon opgekruist naar Weymouth, het Olympische zeilwater waar Evi Van Acker brons heeft gehaald.

 

 

 

Vanmorgen dan vroeg uit de veren, want we moeten rond Portland Bill, zowat de Kaap Hoorn van de Engelse Zuidkust, en dan moet je de stroming mee hebben. Gelukkig was de wind gaan liggen, en konden we de binnenweg nemen, vlak langs de kust. Dan nog staan er wat vervelende golven.

 

Dan de oversteek van Lyme Bay naar Dartmouth 40 mijl verderop; de eerste uren windstil en een mooie gelegenheid om cumuluswolken te zien vormen boven de kust.

 

Gelukkig kunnen we de laatste tien mijl wel weer zeilen, zodat we onder zeil de prachtige haven van Dartmouth kunnen aanlopen, een van mijn absolute favorieten. Als je uit het oosten komt,  zie je al van heel ver een dagmerk op de heuvelstaan, maar van de ingang van de haven zie je niets tot je er een kleine mijl af bent.

 

 

 

En dan ontvouwt zich een prachtige riviermonding met steile oevers waar de huizen gewoon bovenop elkaar staan gebouwd, ik kan er niet genoeg naar kijken.

 

 

Morgen gaat Bart van boord, na vijf intense en zeer aangename dagen. Over een paar dagen verwacht ik Jan nummer twee, tegen dan hoop ik op mijn eentje in Falmouth te geraken. Als het weer een beetje meewerkt, moet dat lukken.