We varen de Sandsfjord in, opnieuw een nauwe, diepe fjord die ver het land inloopt, en leggen aan bij het dorpje Sand. Daar staan van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat mensen op de steiger te vissen. 

Af en toe haalt er eentje een makreel boven, maar daar hebben ze nauwelijks belangstelling voor. Ze hopen hier allemaal een zalm of een forel te vangen, iets wat we overigens niet hebben zien gebeuren.

In Sand komt immers de Suldslågen uit in de fjord, een rivier die niet alleen bekend staat om haar grote waterkrachtcentrale, maar van oudsher ook om haar zalm en forel, die hier blijkbaar ideale omstandigheden vinden.

De volwassen vissen keren na enkele jaren op zee instinctief terug naar de rivier waar ze geboren zijn om daar kuit te schieten en zich voort te planten. Ze zwemmen daarvoor tegen de stroming in de rivier op, langs stroomversnellingen en kleine watervalletjes. Bij de eerste stroomversnelling is hier een vistrap gebouwd, waar de zalmen het iets makkelijker hebben om naar het hoger gelegen deel van de rivier te komen. 

Een van de treden van de trap heeft aan de zijkant een glazen wand, en daar kun je de vissen gaan bekijken. We hebben geluk, er zitten meer dan tien zalmen te wachten tot ze voort kunnen zwemmen, hun instinct achterna. 

Op dit niveau worden ze tegengehouden door een hek dat pas om de 24 uur open gaat. Voor ze door mogen, worden ook nog eens de echte wilde zalmen gescheiden van de ontsnapte kweekzalmen, en die worden eruit gehaald. Natuurbeheerders willen vermijden dat kweekzalmen zich massaal gaan voortplanten, blijkbaar zijn die genetisch al te verschillend van de oorspronkelijke, wilde, Atlantische zalm.

Als we de volgende dag de fjord weer uitvaren, passeren we natuurlijk weer langs de alomtegenwoordige fishfarms, en zien we de kweekzalmen zo uit het water springen. Lekker, ja, maar blijkbaar dus ook een bedreiging voor de wilde zalm.