Bergen was het meest noordelijke punt van de reis, we zakken nu langzaam weer af en nemen een kleine anderhalve week om de Hardangerfjord te verkennen. Hardangerfjord is eigenlijk een verzamelnaam; je hebt de fjord zelf, een hele reeks zij-armen met eigen namen en tientallen grote en kleine eilanden. Het geheel loopt 180 kilometer het land in.

We beginnen aan de Noordzeekant, met het eilandje Stora Kalsøy. Aan de landzijde is er een piepklein haventje: Bakkasund. Het is een van de vele goede tips van een Noorse zeiler die we in Rosendal ontmoet hebben. Onze smaken lopen blijkbaar nogal gelijk, hij was ook al naar de westkust van Schotland geweest, en had er zelfs het afgelegen eiland St Kilda bezocht. Om in Bakkasund te geraken, moet je rond een heleboel kleine eilandjes en rotsen. Op de viskwekerij in de aanloop zijn ze aan grote werkzaamheden bezig. In één zo’n kooi kunnen tot 200.000 zalmen zitten, een fortuin aan vis.

De steiger van Bakkasund lijkt wel het centrum van de nederzetting, want er is een klein supermarktje, de enige winkel in de omgeving. Een beetje tot onze verbazing staan er veel behoorlijk grote vakantiewoningen, nu nog verlaten, maar dus verre van een onbewoond eiland. Maar vanaf het hoogste punt van het eiland is het zicht wel mooi.

Van Bakkasund varen we door de Bjørnafjord naar het oosten. Die is door een nauwe doorgang verbonden met de Hardangerfjord: de Lokkasund, anderhalve mijl lang, op zijn smalst 140 meter breed. En ja, er komen grote schepen door. Jammer dat de wolken laag hangen en het regent.

Rosendal is de volgende stop, prachtige bergen rondom, hier gaan we wandelen. In de regen klimmen we naar een hut, vanwaar we normaal gezien een prachtig panorama hebben.

De thermometer geeft 10 graden aan en bevestigt ons gevoel; het is hier gewoon koud. Zowat alle Noren die we erover aanspreken, zeggen dat ze hun zomer al gehad hebben: een paar dagen in april. Blijkbaar verwachten ze niet veel meer.

Verder de Hardangerfjord in naar de Maurangerfjord, een smalle fjord tussen steile berghellingen. Onderweg storten watervallen zich met geraas naar beneden.

Dan bereiken we Sundal, en we voelen ons net in de Alpen. Sundal is het einde van een vallei met aan het andere einde de Bodnahusbreen, een gletsjer.