Bergen binnenvaren, het is een onvergetelijk zicht. Het was geleden van 1993, met de driemaster Dar Mlodzjezji toen ik een reportage maakte over de Tall Ships’ Races, maar het leek wel gisteren. De kade met de Hanzehuizen, de prachtige driemaster Statsrad Lemkuhl, ze blijven op je netvlies gebrand. En daar gaan wij dan liggen, en maken een paar dagen deel uit van het iconische gezicht van Bergen. Het is onmogelijk te tellen hoe vaak Ossian gefotografeerd is. Als we aan boord zijn, worden we ook talloze malen aangesproken door toeristen op de kade.

De huizen van de Duitse Hanze zijn een ongelooflijke toeristische trekpleister: hele scheepsladingen cruisetoeristen, busladingen groepsreizen, de hele dag is het er volle bak. Ze zijn dan ook prachtig, ook al is er niet zoveel meer origineel aan. Houten huizen, dat wil goed branden, en ze zijn dan ook verscheidene keren afgebrand, en er blijft van de Hanzewijk maar een fractie meer over.

De Hanze was een van oorsprong Duits verband van handelaars die een monopolie op de handel tussen bepaalde steden hadden. Vanaf de 13^de eeuw was Bergen net als Brugge een belangrijke Hanzestad. Vanuit Bergen werd voornamelijk stokvis uitgevoerd. De Duitse handelaars stichtten een wijk waar niemand anders mocht wonen en waar hun eigen wetten golden. Wat er nog van over is, is nu Unesco werelderfgoed.

Na een dagje rondkuieren is het tijd voor een andere klassieker voor de inwoners van Bergen. We willen een wandeling maken van de top van Ulriken, een van de zeven bergen van Bergen, naar de top van Floyen, een van de andere bergen. Prachtige vergezichten gegarandeerd. Helaas waait het te hard, en is de kabelbaan naar de top gesloten. Wij dus te voet naar boven. Blijkbaar is de klim naar de top (643 meter) een klassieker bij de sportieve jongelui in Bergen, want we komen tientallen vooral jonge vrouwen tegen die in sportkledij gezwind de ruwe, ongelijke trappen op en weer af lopen.

Nog meer tot onze verbazing komen we ook een aantal basisschoolklassen tegen die er een daguitstap van maken, vrolijk taterend, terwijl wij nauwelijks nog iets kunnen uitbrengen.

Het panorama is inderdaad prachtig, maar de wolken zijn ook behoorlijk dreigend, en lang kunnen we er niet van genieten. Wolken omhullen de top, en het begint ook te regenen.

We schuilen een kwartiertje en beginnen dan toch nog aan onze wandeling. Al snel blijkt wandeling een understatement, het is een tocht over zeer ruw terrein. Na een half uur gaat het wolkengordijn weer dicht, en hebben we moeite om van het ene baken het volgende te zien. We beslissen dan ook maar om de tocht stop te zetten en op onze stappen terug te keren. Dan ook weer te voet naar beneden, we voelen het ’s avonds toch flink in de benen.

En zo zal het altijd gaan, als we weer aan boord zijn, komt de zon weer piepen.