Na Tau, van waar we de wandeling naar de Preikestolen gemaakt hebben, schuiven we langzaam op naar het noorden, richting Hardangerfjord. We zeilen tussen een aantal eilanden door naar Karmøy, een van de grotere eilanden aan de Noordzeekust. Dat biedt de andere beschutting tegen het ergste van het weer. Op de zuidpunt is Skudeneshaven, een perfect beschutte vissershaven, waar nog een aantal oude houten pakhuizen van vroeger te zien zijn.

Nu is het grotendeels een vakantieoord, bruisend in het seizoen, maar op dit moment nog zo goed als uitgestorven. Het enige andere bemande jacht vertrekt net na onze aankomst, waardoor we de enige bezoekers zijn. Toch heerst er een straat verder enige opwinding en staan er een paar mensen te kijken: de premier is er op bezoek bij een vrijwilligerswerking. We laten het maar aan ons voorbijgaan.  

Er is zelfs nog iemand op de traditionele manier vis aan het drogen. Het pakje gedroogde visstukjes dat we achteraf kopen, blijkt nochtans geen succes bij de bemanning.

Tussen Karmøy en het vasteland varen we naar het noorden, dwars door Haugesund, wat er een leuk stadje uit ziet, maar dat laten we voor de terugreis. We vinden een ligplaats voor de nacht aan een verlaten steiger in Førde, een gat diep in een perfect beschutte baai. De zonsondergang is betoverend, al hebben de twee mannetjes in hun bootje alleen oog voor hun hengels, tot ver na middernacht.

Overal waar je kijkt, zie je hier zalmboerderijen, grote stalen kooien waar een groot net onder hangt en waarin duizenden zalmen rondzwemmen. Daar ligt een boot bij die het voer met pompen in de kooien verdeelt. Die dingen zijn behoorlijk belastend voor het milieu, hebben ze ondervonden. Daarom leggen ze ze nu meer neer op plaatsen waar toch stroming staat, zodat de vervuiling niet op 1 plek geconcentreerd blijft.

Overigens liggen er niet alleen zalmfarms, je komt ook al eens een geparkeerd booreiland tegen, dat ze voorlopig niet nodig hebben. Maar het landschap errond is zo magistraal, dat het eigenlijk nauwelijks opvalt en stoort.

De Hardangerfjord is niet een enkele fjord, maar eigenlijk een netwerk van op elkaar aansluitende fjorden, dat vele tientallen kilometers in het land doordringt. Tussen die fjorden liggen bergen tot 1500 meter hoog, en zelfs enkele gletsjers die je vanop het water kunt zien liggen.

Wij zijn de Maurangerfjord ingevaren tot het einde. Daar liggen enkele huizen, waarvan de meeste niet permanent bewoond, en enkele steigers. We meren aan tegen de grootste, een goed onderhouden houten steiger. Jammer genoeg hebben we maar enkele centimeter water meer onder de kiel, en aangezien het getij nog een dertigtal centimeter moet zakken, vertrouwen we het niet om te blijven liggen voor de nacht. Doodjammer.

Maar we vinden een waardig alternatief: een steigertje aan een onbewoond eilandje waar wel voldoende water is. Hoewel, onbewoond? Niet helemaal, er lopen wat schapen rond, en vooral de mannelijke variant heeft het niet begrepen op wandelaars.

Volgende dag verder de Hardangerfjord in en genieten van de overweldigende natuur.

We kiezen uiteindelijk een ligplaats in Rosendal, onder twee bergtoppen waartussen twee watervallen naar beneden storten.

Daar moet wel een wandeling op volgen naar de watervallen.

Onderweg horen we gerinkel van koebellen. We hadden al een hele tijd het gevoel te varen in een kruising van Schotland en Oostenrijk, dus die koebellen, die waren op hun plaats. Maar, zo blijkt, de Noorse variant is geen koebel, maar een schapenbel.

’s Avonds komt de vriendelijke Noorse buurman met zijn kaarten aan boord om nog een hele reeks tips te geven over mooie plekjes. In een half uur hebben we er meer gekregen dan we deze reis aankunnen. Er kan dus maar één conclusie zijn: hier moet een vervolg op komen