Are you going to Scarborough Fair? Parsley, sage, rosemary and thyme, remember me to one who lives there, she once was a true love of mine…

Voor velen van mijn leeftijd zullen bij deze woorden de stemmen van Paul Simon en Art Garfunkel horen. Zij hebben het liedje in de jaren zeventig over de hele wereld bekend gemaak, in een wat zoeterige, maar verder best aanvaardbare versie. Wat ze er niet bij vermeldden, was dat het eigenlijk een Engelse traditional was, maar soit.
Scarborough, waar ik deze regels schrijf, is al heel lang bekend. Voor zijn fair, zijn jaarmarkt en/of kermis, en later als badstad. Het wordt wel eens omschreven als the quintessential English seaside resort.

 

Als ik me 100 a 150 jaar in de tijd terug probeer te verplaatsen, kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Het stadje heeft een station, en een flink aantal huizen met enige vergane grandeur, het moet een tijdlang aantrekkelijk en zelfs redelijk chique geweest zijn.

Wat daar nu nog van overblijft? Bitter weinig. Er is een strandje, een haven die zoals alle vissershavens betere tijden gekend heeft, en dan is er vooral the waterfront, de promenade langs strand en haven. En dat is pretty horrible, de ene fish and chips naast het andere lunapark, naast een ijsjeszaak, een lunapark, een winkeltje met prullaria, nog een lunapark, een goktent, een outlet voor designer clothes en zo gaat het maar door, een kilometer lang.

En het stikt er van het volk, want het is mooi weer. Er zit ook wel wat volk op het strand, maar in vergelijking met Belgische badplaatsen zijn de verhoudingen omgekeerd: een beetje volk op het strand, een massa op de promenade, met een pak fish and chips, of een ijsje, de hele dag lang. En in de lunaparken, en op de kermisattracties.

Of in de bootjes. In de haven zijn er een tiental bootjes die tochtjes op zee aanbieden: een drietal oude omgebouwde stoomboten, een motorboot die tot driemast piratenschip is omgetoverd en ook nog drie snelle speedboats.

Op de kade prijzen helpers de boottochtjes met luide stem aan, en met succes. Onophoudelijk varen ze heen en weer. £5 voor een ritje van tien minuten in een speedboat. Een tiental passagiers per rit, zes ritjes per uur, acht uur per dag. Een mooi bedrag, maar dagen zoals deze moeten natuurlijk hun seizoen goedmaken.
Hoedanook, ik blijf met verwondering kijken naar de Engelse badplaatsen. En natuurlijk ook naar de mensen die er flaneren. Het lijkt wel alsof je er zonder tatoeages niet bij hoort. Oud, jong, man vrouw, het maakt niet uit, en het blijft meestal niet bij eentje. Als je iemand met een arm of been in plastic verpakt ziet lopen, dan heeft ie net een nieuwe tatoeage laten zetten.

Gisteren in Whitby hetzelfde verhaal, dezelfde fauna en flora. Al is de oorsprong lichtjes anders, want Whitby was van in den beginne de badplaats voor de mijnwerkers van Yorkshire. Het stadje probeert dan wel zijn link met Captain James Cook uit te spelen, en met Bram Stoker en Dracula, maar de essentie blijft fish and chips en lunaparken.

Waar anders zie je om vijf uur een rij van vijftig mensen aanschuiven voor een fish and chips-restaurant, en nog eens dertig mensen voor de take away van hetzelfde etablissement?
Ik kan het niet helpen, af en toe moet ik terugdenken aan Canna, of Gometra, of North Uist, al was het maar voor het mentale evenwicht.