Het noordoosten van Engeland is een streek met verschillende gezichten: je hebt er kliffenkusten met af en toe een nederzetting, afgewisseld met riviermondingen waar de zware industrie overheerst(e).

Na Amble heb ik een heerlijk zeiltochtje gehad langs de kliffen naar de monding van de Tyne. Stevig windje van over het land, dus vlakke zee en een boot in galop. Achteraf in de haven daarover aangesproken door een man die we voorbijgelopen waren, hij vond het een prachtig zicht. Jammer dat hij geen foto had gemaakt.

De Tyne is natuurlijk een ander verhaal. Newcastle en omgeving zijn heel lang een streek geweest van kolen, staal en scheepsbouw. Maar die zijn in de jaren zeventig en tachtig bijna allemaal ten onder gegaan. Newcastle zelf is intussen wel weer uit de put gekrabbeld, de regering en Europa hebben er ook massa’s geld in gestoken en er zijn ook nieuwe investeringen angetrokken. Maar op de rivier blijven de littekens duidelijk te merken. Waar de scheepswerven waren, blijven grote lege gebieden, waar de projectontwikkelaars nu mee aan de slag zijn.

Royal Quays Marina waar ik binnen ga, is zo’n typisch project: nieuwe steigers en voorzieningen in een oud dok en errond een complex van flats. Financieel draait het helemaal rond de verkoop van de woningen. Hier valt het allemaal wel mee, de woningen overheersen niet en zijn esthetisch nog redelijk verantwoord.
Bovendien zie je dat de natuur zich weet aan te passen. Sinds een paar jaar heeft zich een kolonie sternen gevormd op een van de sluishoofden. De vogels voelen zich er blijkbaar helemaal thuis, vliegen af en aan met vis om de jongen te voeden en maken een ongelooflijke herrie.

En sternen zijn nu eenmaal zeer beschermend voor hun nest en vallen iedereen aan die te dicht bij komt. Zo ook wie over de steiger loopt waar ik lig. De marina heeft dus maatregelen genomen: er staan waarschuwingsborden, maar er staan ook bakken met paraplu’s en bouwvakkershelmen om je te beschermen tegen de aanvallende sternen.

Blijkbaar herkennen die vogels ook individuele mensen, want ze zouden sommigen eerder aanvallen dan anderen. Ik heb er geen last van gehad, al ben ik zo dicht mogelijk genaderd om foto’s te maken. Maar toen ik een man met een paraplu op de steiger zag, werd die prompt aangevallen door een stern. De man naast hem werd ongemoeid gelaten. Ofwel is die paraplu de spreekwoordelijke rode lap…

Een vriendelijke man van de marina heeft me in zijn MGB meegenomen naar North Shields, de dichtst bij zijnde voorstad van Newcastle. Daar heb ik me nog eens aan een fish and chips gewaagd, de Britse bijdrage aan de wereldgastronomie. Hoewel, wat mij betreft, is het een misdaad tegen de vis en de aardappel. Bovendien serveren ze er wit brood bij, en wilden ze me er ook thee bij schenken, waarvoor ik vriendelijk bedankt heb. Maar de Britten houden duidelijk van hun Fish and Chips: ik heb daar een half uurtje gezeten, en in die tijd zijn alle tafeltjes in de grote zaak vrijgekomen en weer bezet, en was het een onophoudelijk komen en gaan in de take away afdeling. Geen wonder dat de Britten zo veel overgewicht hebben. Ik had achteraf een cola nodig om het allemaal te laten verteren.
Van Tyneside ben ik naar Hartlepool gegaan. Tussen de twee opnieuw kliffen en golvend landschap, maar dan kom je aan de Tees, opnieuw zo’n industriële rivier, en daar is nog niet alles verdwenen.

Aan de kust staan een grote staalfabriek, een raffinaderij en nog wat andere fabrieken. Ze spuwen wolken en vervuiling uit, die je zo over zee ziet wegdrijven. Adembenemend, en dat mag je letterlijk nemen. Wie hier in de omgeving woont, moet dagelijks bidden voor westenwind, zodat de vervuiling richting Scandinavië waait.
Hartlepool is ook weer zo’n gerenoveerd dok met bewoning er omheen, alleen moet het een van de eerste pogingen geweest zijn, totaal smaakloos. De appartementen doen denken aan Oostblokarchitectuur, de jachthaven is half leeg, met oude, onverzorgde steigers en een waarschijnlijk onbedoelde collectie wrakke boten. Het sanitairgebouw doet me om diverse redenen aan een gevangenis denken.

Ik heb geen enkele reden om hier lang te blijven en als blijkt dat de stroming ‘s morgens vroeg mee loopt en ik in Whitby nog voor elf uur door de brug moet, is de beslissing vlug genomen, vertrek om zes uur.

Helaas nauwelijks wind, maar een half uurtje echt goed kunnen zeilen, de rest moest de motor erbij om snelheid te houden.

Op het eerste gezicht ziet Whitby er nog net zo uit als in mijn herinnering van 25 jaar geledeno. Nu ga ik op verkenning om uit te vissen of het echt nog zo is.